بررسی روش ها و الگوریتم های موقعیت یابی برای عابر پیاده

مسیریابی اولیه توسط نشانه‌های زمینی، اجرام سماوی و قطب نماهای مغناطیسی انجام می‌گردید، با پیشرفت علوم و تکنولوژی امروزه از حسگر‌های اینرسی و سیستم‌های پیشرفته ماهواره‌ای و امواج ماورای صوت برای موقعیت‌یابی استفاده می‌شود. با افزایش روزافزون تکنولوژی‌های کوچک قابل حمل، گروه جدیدی از کاربران یعنی عابران پیاده به استفاده‌کنندگان از سیستم‌های موقعیت‌یابی اضافه شده‌اند، موقعیت‌یابی عابر پیاده یک موضوع جالب است، بطوریکه شامل قلمرو گسترده‌ای از برنامه‌های کاربردی و شمار زیادی از کاربران بالقوه است. درحال حاضر، تحقیقات زیادی در این حوزه وجود دارد و محصولات تجاری بسیاری نیز توسعه یافته‌اند. با این وجود با توجه به غیر قابل پیش‌بینی بودن حرکت انسان و محیط‌هایی که به نوعی با آن‌ها درگیر است، کیفیت خدمات موقعیت‌یابی عابر پیاده به راحتی نمی‌تواند در هر مکانی تضمین شود. قطعاً برای موقعیت‌یابی در محیط‌های آزاد (بدون سقف)، سیستم‌های موقعیت‌یاب ماهواره‌ای فناوری نخست است ولی در محیط‌های سربسته یا در دره‌های شهری وضعیت خیلی پیچیده‌تر و مشکل‌تر می‌شود (ساختمان‌ها و زیر ساخت‌های دست بشر، سیگنال‌های ماهواره‌ای را دچار انسداد و تضعیف می‌کنند). برای رفع این مشکل روش‌های دیگر نیز برای موقعیت‌یابی عابران پیاده در محیط-‌های سر پوشیده مطرح شده است در این پژوهش سعی بر آن شده تا به روش‌های موجود و نوین برای موقعیت‌یابی عابران پیاده از جمله موقعیت‌یابی با امواج بی‌سیم، با استفاده از لامپ‌های دیودی (ارتباط نور مرئی)، تلفیقِ سامانه‌ها، حسگرهای اینرسی، الگوریتم تطبیق نقشه و راهکارهایی برای بهبود دقت موقعیت‌یابی افراد پرداخته ‌شود که متناسب با آن بتوان، بهینه‌ترین روش را متناسب با خواسته‌های خود انتخاب کرد.